Unia Europejska w polityce zagranicznej zjednoczonych Niemiec. Determinanty

Pozycja Niemiec w Europie po drugiej wojnie światowej ewoluowała od fazy okupacji oraz marginalizacji na arenie międzynarodowej, poprzez fazę rozpoznania zdolności do współpracy i pozyskania nowo powstałej Republiki Federalnej Niemiec do konkretnych inicjatyw europejskich, aż po ich pełnoprawne i równoprawne członkostwo w integracyjnych strukturach europejskich. W ten sposób w politycy zagranicznej RFN musiał się narodzić bardzo silny kierunek zwrócony ku procesom związanym z instytucjonalizacją współpracy międzynarodowej w Europie oraz jej tendencjami integracyjnymi, który zaczął być określany jako polityka europejska. Autor wykazuje, ze zmiany geopolityczne w Europie i na świecie po 1989 roku, w tym zjednoczenie Niemiec, spowodowały, iż Europapolitik stała się niemal strategiczną polityką kierunkową w polityce zagranicznej zjednoczonych Niemiec. Nowa niemiecka Europapolitik z jednej strony jest wykorzystywana do realizacji niemieckich interesów, ale z drugiej strony wywołuje potężny efekt zwrotny, jakim
jest oddziaływanie Unii Europejskiej (jej prawa, polityk sektorowych, instytucji itd.) na system gospodarczy i polityczny Niemiec.