Ukazał się drugi tom "Dzieników" Stachury

Drugi – i ostatni – tom Dzienników Edwarda Stachury przestawia m.in. ostatnie miesiące życia pisarza, wypadek, w którym stracił palce prawej dłoni, narastającą depresję, która w końcu doprowadziła go do samobójczej śmierci. Książka niedawno trafiła do księgarń.

Dzienniki, które Stachura pisał w latach 1956 – 1979 długo leżały w dziale rękopisów warszawskiego Muzeum Literatury. Ich fragmenty pod nazwą „Dzienniki podróżne” były już publikowane w pięciotomowym tzw. jeansowym wydaniu dzieł Stachury w latach 80.

Obecne wydanie obejmuje niemal całość dzienników – rok temu ukazał się pierwszy tom obejmujący lata 1956-1973, teraz do księgarń trafia tom drugi. Nie jest to jednak jeszcze całość zapisków Stachury. – Na wydanie dzienników zgodę wyraziła rodzina pisarza. Ale z tych 18 zeszytów nie wszystkie zapiski dotyczące rodziny zostaną opublikowane w tym wydaniu, ponieważ znalazły się tam rzeczy tak bardzo osobiste i drażliwe, że publikowanie ich nie ma sensu. To zabieg czasami stosowany przy publikacji dzienników, wszyscy - redaktor, wydawca i rodzina - doszliśmy do wniosku, że niektóre zapiski są zbyt osobiste – mówił Wiesław Uchański, prezes wydawnictwa Iskry, które książkę opublikowało.

Stachura był dla czytelników symbolem zbuntowanego artysty. Po publikacji pierwszego tomu Dzienników wiele osób wyrażało zaskoczenie, że z zapisków wyłania się postać człowieka bardzo zorganizowanego. Stachura, który zapisał się w świadomości czytelników jako anarchista i wolny duch, planował życie z kalendarzykiem w ręku.

Stachurę nazywano zbuntowanym trubadurem, polskim Włodzimierzem Wysockim .Urodził się 18 sierpnia 1937 r. we Francji, a w 1948 r. przyjechał wraz z rodzicami do Polski. Jego pierwsza książka, tom opowiadań Jeden dzień, ukazała się w 1962 roku, rok później – poemat „Dużo ognia”. Opublikował też m.in. opowiadania Falując na wietrze (1966), powieści Cała jaskrawość (1969), Siekierezada (1971), Się (1977), dialog poetycko – filozoficzny wyrosły z fascynacji buddyzmem Fabula rasa. Rzecz o egoizmie (1979).

Z natury i usposobienia był typem wagabundy, który odrzucał konwencje mieszczańskiego życia, wprowadził do polskiej literatury postać samotnego wędrowca, który życie pojmuje jako wieczną tułaczkę, ciągłe poszukiwanie tożsamości.

W drugim tomie Dzienników znalazły się przejmujące notatki z ostatnich miesięcy życia Stachury. Parę miesięcy przed śmiercią, w kwietniu, pisarz prawdopodobnie próbował popełnić samobójstwo – rzucił się pod nadjeżdżający elektrowóz, w wyniku czego stracił cztery palce prawej dłoni, tej, którą grał na gitarze. Po tym wypadku przez jakiś czas leczył się w szpitalu psychiatrycznym w Drewnicy.

W ostatnich miesiącach życia pisarz rozstał się też z ukochaną kobietą, zamieszkał z matką, próbował walczyć z narastającą depresją.24 lipca 1979 roku Stachura popełnił samobójstwo zażywając sporą ilość tabletek na uspokojenie.

Dzienniki ukazały się nakładem wydawnictwa Iskry.