Trzy baśnie

Książka, którą oddajemy do rąk czytelników, jest wspaniałym popisem literackiego kunsztu Flauberta. Teraz, po niemal stu pięćdziesięciu latach od śmierci tego pisarza, można już spokojnie powiedzieć – nikt, w literaturze europejskiej, nie pisał lepiej od niego; i nikt już lepiej pisać nie będzie, ponieważ lepiej pisać nie można. Pytanie, czemu służył ten kunszt, do czego Flaubert go używał? Jego trzy baśnie o życiu, kiedy przeczytaliśmy je na nowo, wydały się nam fascynującą opowieścią o przeświecającej przez ludzkie życie tajemnicy losu – całkowicie niezrozumiałej, nawet budzącej grozę. Zdawały się też opowiadać o czymś więcej jeszcze – o podstawowej i nieusuwalnej tajemnicy istnienia ludzi, zwierząt i rzeczy, tajemnicy ich pojawiania się i znikania w czasie, którą realistyczna metoda Flauberta paradoksalnie wydobywa na jaw i podkreśla. Zrozumieliśmy, że celem słynnego Flaubertowskiego opisu bynajmniej nie było możliwie precyzyjne, możliwie najdokładniejsze i najściślejsze przedstawienie widzialnej
rzeczywistości, lecz coś całkiem innego – ujawnienie widmowości istnienia. Oto są widma istnienia – tak najkrócej można by określić temat Trzech baśni.