Tryby

Sprowadzana do beznamiętnej teorii, zastygła w naukowych formułach relacja między narratorem, autorem, bohaterami, a także odbiorcami dzieła literackiego odżywa w książce Magdaleny Tulli jako pełen dramatyzmu spektakl, rozgrywający się na granicy rzeczywistości i fikcji.

Pisanie pojmowane jest tu jako akt stwarzania, powoływania bytów wbrew nieustannemu zagrożeniu przemijaniem i nicością.

Na poetycką, hipnotyzującą swoim rytmem, metaliteracką opowieść składają się przenikające się obrazy teraźniejszości i przeszłości, tkwiące w społecznej przestrzeni trudne wspomnienia, znaki szaleństwa, w jakim pogrąża się współczesny świat.