Terminologia specjalistyczna w teorii i praktyce językoznawców słowiańskich

Publikacja prezentuje dzisiejsze zainteresowania slawistów (polonistów, bohemistów, słowacystów) językami specjalistycznymi w ujęciu teoretycznym, opisowym (w płaszczyznach synchronicznej i diachronicznej), porównawczym oraz leksykologiczno-leksykograficznym. W opracowaniach uwidacznia się nowa koncepcja metodologiczna dotycząca języków specjalistycznych, zwracająca uwagę nie tylko na terminologię jako fundament istnienia tej odmiany języków naturalnych, lecz także na czynniki pragmatyczne, tekstologiczne, lingwistyczne i strukturalne. W takim ujęciu nie dziwi, że w interpretacjach naukowych uwzględnia się zarówno elementy składni czy fleksji, jak i zespolenia kolokacyjne – rezultaty syntezy paradygmatów leksykalnych i syntagmatycznych.
Zgromadzone korpusy tekstowe posłużyły poszczególnym badaczom do przedstawienia istoty terminów i sposobów ich definiowania, związków terminologii specjalistycznej z kulturą, dyskursywnego spojrzenia na konkretny język specjalistyczny, do ukazania rodzajów współczesnych słowników specjalistycznych, często w aspekcie konfrontatywnym, charakterystyki terminologii językoznawczej (gramatycznej i onomastycznej), medycznej (na przykładzie anatomii), pedagogicznej, genderowej, pożarniczej, astronomicznej, bartniczej czy – ogólnie – czeskiej w rozwoju historycznym i porównawczym.
Dodatkową wartością niniejszego kompendium jest możliwość zastosowania w praktyce tych materiałów, a także ich analiz. Wiele dziedzin życia społecznego, takich jak organizacja współpracy przygranicznej (np. służby ratownictwa górskiego, pożarnicze, policyjne, transportowe), translatoryka bądź glottodydaktyka, nastawionych na komunikację międzynarodową i wymianę usług, wymaga bowiem od użytkowników – poza opanowaniem odmiany ogólnej danego języka – również znajomości kodów specjalistycznych, w tym zwłaszcza słownictwa, frazeologii i kolokacji.