Teodor Parnicki

Teodor Parnicki urodził się w 1908 r. w Charlottenburgu, na przedmieściu Berlina. Wkrótce jego rodzice wyjechali (ze względu na karierę zawodową ojca, inżyniera) do Rosji, mieszkając kolejno w Moskwie, Kijowie, Baku, Ufie.

Po śmierci matki, w 1918 r., Teodor znalazł się w Korpusie Kadetów, we Władywostoku, skąd - jako dwunastoletni chłopiec - uciekł i na własną rękę przedostał się do Charbina w Mandżurii, gdzie pod opieką kolonii polskiej uczęszczał do polskiego gimnazjum; tam miał miejsce rzeczywisty początek związku z językiem i literaturą polską, tam narodziło się jego zainteresowanie powieścią historyczną.

W 1928 r. przyjechał do Polski; na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studiował pod kierunkiem prof. Juliusza Kleinera, poświęcając się jednocześnie anglistyce i orientalistyce. Jako znawca wygłaszał na UJK cykle wykładów o literaturze rosyjskiej.

Po kilku drobniejszych utworach zadebiutował powieścią historyczną Aecjusz, ostatni Rzymianin. Skomplikowane przypadki okresu wojennego rzuciły go do Meksyku, gdzie pozostał aż do 1967 r., kiedy to na stałe przeniósł się do Polski. Do tego czasu ukazało się wiele bardzo ważnych w jego twórczości książek, m.in. Srebrne Orły, Koniec Zgody Narodów, Słowo i Ciało, pierwsze powieści z cyklu Nowa baśń. Teodor Parnicki otrzymał za swój dorobek literacki wiele nagród, w 1983 r. Uniwersytet Jagielloński przyznał mu doktorat honoris causa. 5 grudnia 1988 r. śmierć przerwała mu ostatnie zdania Ostatniej powieści.