Na Sadach Czerniakowskich nic się nie działo i nic nie odbiegało od normy bardziej niż młoda pokojówka paradująca po pokoju nago, przy rozsuniętych zasłonach.
Nie widywało się na przykład rosłego księdza klęczącego przy furtce willi i dłubiącego wytrychem w zamku w świetle elektrycznej latarki trzymanej przez jegomościa odzianego w kosztowną jesionkę Burberry i z cylindrem na głowie.
Posterunkowy Kundera wcale nie był głupi. Ale nawet ktoś stosunkowo bystry rzadko potrafi od razu znaleźć się w sytuacji kompletnie obłąkanej. Trudno powiedzieć, co ogłupiło go bardziej: ksiądz-włamywacz czy cylinder noszony do kraciastej jesionki i pumpów. W innym czasie i innym świecie ukuto określenie „dysonans poznawczy”.
Na widok zwykłych obwiesiów albo nawet przeciętnych mężczyzn wiedziałby, co robić. Osobliwy widok, który jawił mu się w świetle gazowych latarni, zakrawał na gorączkowy majak.
– Co tu się dzieje? – posterunkowy Kundera powinien był to huknąć służbowym głosem. Powinien był przygotować sobie gwizdek. Ale nade wszystko powinien był odwiesić pałkę na zaczep i wyjąć rewolwer.
Ksiądz uniósł tylko brwi, nadal spokojnie majstrując dwiema stalowymi szpilami w zamku. Szczęknęła zapadka, furtka uchyliła się ze skrzypieniem. Jegomość w cylindrze uniósł latarkę i smagnął twarz posterunkowego snopem blasku. Ksiądz zaczął się prostować.
Kundera zasłonił oczy dłonią.
– Zabrać światło! – warknął.
Cylinder usłuchał, ale policjant miał już zielone plamy przed oczami. Ksiądz z uśmiechem wyprostował się na całą ogromną wysokość. Posterunkowy w życiu nie widział tak wysokiego duchownego.
– Ach, panie stójkowy! – rozległ się nagle kobiecy głos gdzieś z tyłu.
Kundera odwrócił się, ale stając rozsądnie plecami do parkanu. Kobieta wynurzyła się zza samochodu zaparkowanego przy ulicy. „Ciemny fokker, z wypukłymi błotnikami” – przemknęło mu przez myśl. Dama była piękna, ale również absurdalnie wysoka. Żeby spojrzeć w turkusowe oczy pod jeździeckim kapelusikiem i zobaczyć kunsztowne pukle blond włosów otaczające szczupłą twarz, musiał zadrzeć głowę. Była również absurdalnie ubrana: w piaskowy kostium do jazdy konnej z bryczesami, wysokimi butami, w ręku trzymała nawet szpicrutę. „Przebierańcy” – przemknęło Kunderze przez głowę. „Wracają z jakiegoś balu”.
– Panie stójkowy, to ja zgubiłam klucz – powiedziała i wydęła kapryśnie wargi. Minęła policjanta i uwiesiła się na szyi księdza. – Najdroższy, poradziłeś sobie?
To było o jeden idiotyczny numer za dużo. Kundera puścił rękojeść pałki, pozwalając jej zawisnąć na rzemiennej pętli, i sięgnął do skórzanej kabury, zastanawiając się rozpaczliwie, czy załadował rewolwer. Amazonka, odwrócona do niego plecami, całowała księdza w usta, unosząc jedną nogę. Nagle postawiła ją na ziemi i odwróciła się błyskawicznie jak tancerka, machnąwszy ręką.
Kundera poczuł parzące smagnięcie przez szyję i krzyknął – chciał krzyknąć, ale usłyszał tylko syk, z jakim gorące powietrze zmieszane z rozpyloną krwią buchnęło przez szczelinę w jego szyi. Rewolwer stuknął o chodnik, a posterunkowy rozpaczliwie chwycił przecięte gardło, usiłując zacisnąć brzegi rany i patrząc z bolesnym osłupieniem na brzytwę w jej wąskich palcach, na okrwawiony brzeszczot przewieszony przez kiść dłoni, fachowo, jak u alfonsa. Nogi zaczęły się pod nim uginać i Kundera osunął się po parkanie.
– No i po co to? – warknął surowo ksiądz. – Nie wystarczyło ogłuszyć? Musiałaś wszystko obryzgać, Drzazga? Zabrać go teraz. Ruchy!
– Co tam się dzieje?! – zawołał mężczyzna w tużurku, stając w kwadracie światła otwartych drzwi.
– Ach, kochany panie doktorze Foch! – zawołał jowialnie ksiądz, wchodząc po schodkach na ganek. Matowo oksydowany długolufowy mauzer wynurzył się spod poły czarnego księżowskiego futra.
Doktor otworzył z osłupieniem usta. Wysoki ksiądz wepchnął go do mieszkania, a za jego plecami bardzo wysoka kobieta w stroju do konnej jazdy wlokła po kamiennej ścieżce charczącego policjanta, trzymając go pod pachy.
Mężczyzna w pumpach i cylindrze wszedł ostatni, rozglądając się czujnie, z dłonią za połą jesionki, i cicho zamknął drzwi.
Jegomość w średnim wieku, ze starannie przystrzyżoną siwą bródką, otulony tużurkiem z jedwabnymi wyłogami, siedział już na postawionym pośrodku salonu krześle, z ustami zaklejonymi kawałkiem medycznego plastra. Okrągłe druciane okulary spadły mu podczas szamotaniny i leżały rozdeptane w sieni, wśród szklanego pyłu. Wysoka amazonka, nazwana Drzazgą, klęczała za krzesłem i z trzaskiem odrywała kolejne kawałki płóciennej taśmy, owijając nadgarstki gospodarza.
– Kto jest jeszcze w domu? – szepnął wysoki ksiądz, wtykając lufę pistoletu pod brodę mężczyzny. – Zaraz zdejmę ci plaster, a wtedy odpowiesz na pytanie. Najpierw tylko ruchem głowy. Tak lub nie. Rozumiesz?
Związany przytaknął, dygocąc z przerażenia.
– Czy jest ktoś w domu? Tak czy nie?
– Nie...
– Pigmej, sprawdzić – szepnął ksiądz i poparł rozkaz ruchem głowy.
Dżentelmen w tweedach i cylindrze ruszył schodami na górę, cicho jak kot.
Mężczyzna na krześle szarpnął się rozpaczliwie.
– Bez histerii – uprzedził ksiądz. – Zabiję, rozumiesz? Jeden wrzask, jakakolwiek awantura, zabiję natychmiast jak psa. Zrozumiano!?
– Ach, kochany panie doktorze! – zawołał nagle jowialnym tonem. – Niechże pan wybaczy to niefortunne najście! Tyle lat, tyle lat...
Na górze rozległ się nagle stłumiony krzyk, szamotanina i głuchy łomot. Związany zesztywniał.
– Wiem, że to barbarzyństwo – wyszeptał ksiądz. – Ale my tu ratujemy miliardy ludzi, panie doktorze. Powinien pan, jako humanista, zrozumieć, że ofiary są konieczne.
Pigmej pojawił się znowu, bez cylindra na głowie, niosąc przewieszoną przez ramię bezwładną kobietę. Położył ją na podłodze przed kominkiem.
– Żywa? – spytał krótko ksiądz.
Człowiek nazwany Pigmejem skinął głową.