Tajemnica obecności. Bycie i intersubiektywność w filozofii Gabriela Marcela

Gabriel Marcel (1889-1973) należy do najbardziej interesujących i wyjątkowo twórczych francuskich myślicieli XX wieku. Potwierdza to zarówno jego bogaty dorobek pisarski w dziedzinie filozofii, jak też obfita twórczość dramatyczna oraz liczne teksty stanowiące owoc wieloletniej pracy krytyka literackiego i teatralnego. Ze względu na znaczną rozpiętość czasową jego twórczej działalności (pierwszy artykuł opublikowany w 1912 roku, a ostatnia książka w roku 1971), w dziełach tego myśliciela odnajdujemy odbicie intelektualnego klimatu panującego w Europie oraz w Stanach Zjednoczonych, w okresie tragicznego półwiecza minionego stulecia, naznaczonego dwiema wojnami światowymi.
Marcel jest jednym z twórców filozofii dialogu, obok Martina Bubera, Franza Rosenzweiga i Ferdynanda Ebnera. Podobnie jak w przypadku innych przedstawicieli tego nurtu, myślenie dialogiczne Marcela zrodziło się między innymi pod wpływem wstrząsu, jaki wywołała w jego umyśle pierwsza wojna światowa. Dokonane przez niego opisy intersubiektywności pozwalają uznać go za twórcę niezależnej, choć zbliżonej w niektórych aspektach do myśli Bubera, wersji refleksji dialogicznej. Natomiast analizy bycia, ściśle związanego z intersubiektywnością, sytuują go w centrum współczesnych dyskusji filozoficznych. Pytanie o relację między byciem a intersubiektywnością jest bowiem, trapiącym nie tylko współczesnych myślicieli, pytaniem o wzajemny stosunek bycia (bytu) i dobra (miłości), czyli ontologii i etyki.