Tadeusz Kantor: Sobowtór, melancholia, powtórzenie

Książka jest próbą nowego ujęcia twórczości Kantora od strony trzech kategorii filozoficzno-estetycznych: sobowtóra, melancholii i powtórzenia oraz umieszczenie jej na szerszym tle współczesnej refleksji humanistycznej. Szczególne miejsce zajmuje tutaj myśl francuska z kręgu tak zwanego poststrukturalizmu czy postmodernizmu (Michel Foucault, Jacques Derrida, Gilles Deleuze) oraz psychoanaliza spod znaku Zygmunta Freuda i Jacquesa Lacana. Takie zestawienie pozwala zauważyć, że głos Tadeusza Kantora wnosi wiele istotnego w dyskusji nad podstawowymi problemami dzisiejszej filozofii, z zagadnieniem podmiotowości na czele. Okazuje się, że w wyniku tego zderzenia nie tylko jego dzieło obrasta nowymi kontekstami, ale i teksty służące do budowy tych kontekstów nabierają często nowego odcienia znaczeniowego.
Trzy różne, krzyżujące się perspektywy interpretacyjne budowane wokół pojęcia sobowtóra, melancholii i powtórzenia służą ujęciu twórczości Kantora jako przekraczającej granice sztuki i domagającej się szerszej – niż na przykład czysto teatrologiczna – refleksji. Pozwalają spojrzeć na Tadeusza Kantora nie tylko jako wybitnego artystę, ale również niezwykle ciekawego i inspirującego myśliciela.