Tadeusz Borowski

Prozaik, poeta, publicysta.

Dzieciństwo spędził na Ukrainie. Jego rodzicom, represjonowanym przez władzę radziecką (matka zesłana na Syberię, ojciec w łagrze), udało się w 1932 r. wrócić (wraz z rodzicami) do Warszawy.

Po wybuchu wojny pozostał w Warszawie, studiował polonistykę na podziemnym UW. Włączył się do konspiracyjnego życia literackiego. W 1943 r. został aresztowany z narzeczoną, Marią Rundo, i oboje znaleźli się w Oświęcimiu. W obozie korespondował z Marią i opiekował się nią, a nawet zrezygnował z lżejszej pracy w szpitalu (gdzie zatrzymano go po przebytej chorobie), żeby ją widywać. Później znalazł się w Dachau, gdzie ciężko chorował i gdzie doczekał wyzwolenia. Wrócił do kraju, ożenił się z Marią i brał czynny udział w życiu literackim.

Po wojnie pracował na Uniwersytecie Warszawskim. Wstąpił do PPR i chociaż jego proza została na zjeździe szczecińskim Związku Literatów Polskich publicznie potępiona, w latach 1949-1950 pełnił funkcję referenta kulturalnego w Berlinie Wschodnim (był też agentem wywiadu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego). 3 lipca 1951 r. popełnił samobójstwo.

Twórczość jego stanowią wiersze Gdziekolwiek ziemia... (1942) oraz opowiadania, wydane w tomach: Pożegnanie z Marią (1948) i Kamienny świat (1948) - wstrząsający obraz człowieka zlagrowanego. Proza Borowskiego jest beznamiętna, wyprana z emocji, zaś przedstawiony w niej wizerunek człowieka nie napawa nadzieją.