Szlaki dziedzictwa kulturowego. Teoria i praktyka zarządzania

Pojęcie dziedzictwa kulturowego jest stosunkowo młode. Początki kształtowania tego terminu sięgają lat siedemdziesiątych XX wieku, kiedy doszło do przewartościowania tradycyjnej koncepcji zabytku. Nie przystawała ona do holistycznego opisu świata, w którym istotną rolę zajęło dziedzictwo (również niematerialne), mające charakter podmiotowy, niepostrzegane już jako pojedynczy wyizolowany element, ale komponent całości o wiele większej skali. Opisywane zjawisko nie jest procesem zamkniętym. Z jednej strony nadal dopełniana jest formuła dziedzictwa, z drugiej – coraz pełniej pojmowane jego znaczenie, m.in. dla rozwoju regionów, tworzenia więzi międzykulturowych, poznania dorobku ogólnoludzkiego, ale również budowania kulturowej tożsamości jednostek i grup społecznych (lokalnych, regionalnych, narodowych).

To nowe w przestrzeni społecznej zjawisko, dynamicznie rozwijające się i zyskujące na znaczeniu, wymaga wypracowania skutecznych i efektywnych narzędzi zarządzania. Niniejszą monografię poświęcono szlakom kulturowym, opisywanym w tym właśnie kontekście – jako jedno z nowoczesnych narzędzi zarządzania dziedzictwem kulturowym. Tę formę ochrony, kształtowania, udostępniania i promowania dziedzictwa uznano za szczególnie interesującą ze względu na jej wielowymiarowy charakter.