Słońce
Słońce to element - yang, a więc męski. Ma ono związek ze wschodem, gdzie się pojawia, oraz z wiosną, gdyż wówczas jego siła rośnie. Słońce jest symbolem cesarza. Cesarz Wu (wcześniejsza dynastia Han) urodził się po tym, jak jego matka śniła, że w jej ciało wchodzi Słońce. Jedną z najstarszych wzmianek na temat Słońca znaleźć można (według Marcela Graneta) we fragmentach księgi wyroczni Guizang; cała księga nie zachowała się do czasów dzisiejszych. Jest tam mowa o Xihe, matce Słońca, która wznosi się z Wydrążonego Drzewa Morwowego, będącego rezydencją Słońca, a rosnącego w Dolinie Wschodu Słońca (na wschodzie). Swoim pojawieniem się sprowadza na świat "ciemność i światło" (hui ming). Jeden z mitów mówi, że pierwotnie było dziesięć Słońc, synów Xihe. Stanowili oni dla Ziemi zagrożenie, gdyż o mało nie obrócili jej w popiół, więc bohater Hou Yi zestrzelił dziewięć z nich. Zgodnie, z innym mitem bóg grzmotów zniszczy osiem z dziewięciu Słońc, a według jeszcze innego to Erlang młody bóg, zdusił górą osiem Słońc.
Pierwotni mieszkańcy Tajwanu uważają, że dawniej były dwa Słońca, a to zestrzelone stało się Księżycem. Plemiona w Chinach Południowych zaś wierzą, ze na początku było dwanaście Słońc, lecz jeden ze słonecznych bohaterów zestrzelił dziesięć; dwa, które pozostały, to Słońce i Księżyc. W tym samym regionie istnieje jeszcze jedna legenda: niegdyś, gdy na Ziemi było ciemno, Słońce zostało sprowadzone, przez koguta (przekonanie to panowało również w Japonii). Znane są także opowieści o Słońcu wędrującym w odwrotną stronę lub stojącym w miejscu; podobne historie znaleźć można w Starym Testamencie. Na Słońcu żyje trzynożny kruk, a według innych przekazów ropucha. Przekonanie, że Słońce to małżonek, a Księżyc - żona, wynika z dawnych poglądów na zaćmienia tych ciał niebieskich: Zaćmienie Słońca interpretowało się jako znak, że sam władca się zasępił, bądź też za bardzo poddał się władzy cesarzowej; zaćmienia Księżyca uważano za konsekwencję niedostatecznego posłuszeństwa żony. Chińscy astronomowie już dawno poznali
przyczyny i przebieg tych zjawisk na niebie i mogli stosunkowo dokładnie przepowiadać najpierw zaćmienia Księżyca, potem także Słońca. Wiedzę tę posiadali już wówczas, gdy wśród ludu ciągle jeszcze panowało przekonanie, ze to pies chce pożreć Słońce. Aby go przepędzić, bito w bębny, modlono się i wypuszczano strzały w kierunku domniemanego psa na niebie. Ofiarą składaną Słońcu był wół zabijany rankiem. Kult Słońca i Księżyca uwidacznia się także w obrządkach niektórych tajemnych stowarzyszeń, jak na przykład "Sekty sług diabła i zjadaczy jarzyn" (późna epoka Song, XIlI wiek). Ślady tego uwielbienia dla Słońca i światła pochodzą z czasów, gdy do Chin przeniknęły w epoce Tang wpływy zoroastyzmu i manicheizmu" (Wolfgang Bauer). W niższych warstwach społecznych cześć okazywaną Słońcu wyrażał kolor czerwony, który jako kolor szczęścia był symbolem powstań ludowych, aż do rewolucji Mao Zedonga, którego naukę porównywano do "czerwonego Słońca". Także hymn narodowy wyraża wiarę w zwycięską siłę Słońca i rewolucji:
"Wschód się czerwieni, Słonce wschodzi". Jeśli na obrazie bóg szczęścia pokazuje ręką Słońce, oznacza to: "Obyś w najbliższym czasie zrobił karierę (jako urzędnik na stanowisku)". ubrani w białe fartuchy i białe czapki.
9
Pamiętam, jak na jedynym w mieście skrzyżowaniu z sygnalizacją świetlną wyrywałem się matce z rąk i przebiegałem na czerwonym świetle.
10
Pamiętam, że byłem dla matki "utrapieniem głowy".
11
Pamiętam, że codziennie parzyło się kawę zbożową Murzynek. Prawdziwą kawę piło się tylko w niedzielę.
12
Pamiętam, jak siostra mówiła na mnie Siwek, a ja na nią Koka.
13
Pamiętam, jak matka kręciła włosy na drucianych wałkach.
14
Pamiętam, że przysmakiem był kogel-mogel z kakao. Białko jajka ubijało się drucianą trzepaczką.
16
Pamiętam rosyjskie babuszki. Większa babuszka miała w brzuchu mniejszą, a ta mniejsza - jeszcze mniejszą.
17
Pamiętam, że sąsiad z ka?