Św. Franciszek i jego towarzysze

Książka ukazuje Franciszka, dla którego przyjmuje się krzyż i odkupienie Chrystusa i wówczas wszystko nabiera sensu, albo wszystkie wartości świata przestają mieć znaczenie. Nie jest to z pewnością rezultat rozumowania – Franciszek, jak mówiliśmy już wielokrotnie, nie jest teologiem –, ale globalnej intuicji świata, który jest albo Boży, albo diabelski, to jest absurdalny. (...) Musiał on naprawdę wybrać między dwoma nieuchronnymi wymiarami egzystencji: albo „wszystko” należące do Boga, albo „nic” nagiego świata. Ucałowanie trędowatego było efektem tego wyboru. (...) Reprezentuje on sobą (...), bez wątpienia, najwyższy moment miłości, jaki chrześcijaństwo było w stanie wyrazić, w połączeniu z najgłębszym uczestnictwem w ludzkim bólu, jakie Chrystus urzeczywistnił na krzyżu. Stygmaty, jakie odnaleziono po śmierci na ciele Franciszka i które ukazały człowieka naprawdę ukrzyżowanego, zostały intuicyjnie uchwycone przez jemu współczesnych, choć ich nie widzieli ani o nich wiedzieli, w samym życiu Franciszka.