Stefan Kisielewski

Pisarz, kompozytor, krytyk muzyczny, publicysta, nazywany pierwszym felietonistą Rzeczypospolitej.

W latach 1957–1965 był posłem na Sejm PRL z ramienia koła poselskiego Znak (obok Tadeusza Mazowieckiego, Jerzego Zawieyskiego oraz Stanisława Stommy). Przez 45 lat felietonista w „Tygodniku Powszechnym” (podpisywał się po prostu: Kisiel), później publicysta "Wprost". Enfant terrible Polski Ludowej, zarazem tejże Polski Ludowej dziecko absolutnie nieodrodne, zafascynowane bez reszty polityką i socjalizmem, tyle że na opak.

Był publicystą już przedwojennym, członkiem Legionu Młodych, autorem "Zet-u" i "Buntu Młodych". Walczył w kampanii wrześniowej i powstaniu warszawskim. Od pięćdziesiątego roku mniej więcej zawsze w opozycji. Usunięty z Wyższej Szkoły Muzycznej (gdzie był profesorem) za krytykę socrealizmu. Nagradzany za twórczość muzyczną. Angażował się we wszystkie niemal inicjatywy opozycyjne. Był jednym z założycieli Unii Polityki Realnej.

Był autorem m.in. powieści: „Sprzysiężenie”, „Zbrodnia w dzielnicy północnej”, „Widziane z góry”; szkiców muzycznych: „Gwiazdozbiór muzyczny”; zbiorów felietonów: „Rzeczy małe”, „100 razy głową w ścianę”, „Materii pomieszanie”; oraz najsłynniejszych: „Abecadła Kisiel” i „Dzienników”.

W 1990 roku ustanowił nagrodę swojego imienia (Nagroda Kisiela), która przyznawana jest do dziś (wśród laureatów m.in.: Władysław Bartoszewski, Jerzy Waldorff, Jerzy Giedroyc, ks. Józef Tischner, Lech Wałęsa, Stanisław Tym, Jan Nowak-Jeziorański).