Stanisław Zieliński

W dziesięcioleciu powojennym zyskał sobie uznanie władz i krytyków (na uznanie czytelników musiał zapracować kiedy indziej i inaczej), kijowianin, przed wojną in spe prawnik, w czasie okupacji jeniec wojenny. Po powrocie do Polski debiutował jednocześnie w "Kuźnicy" i "Tygodniku Powszechnym". Wtedy też wydał pierwszą książkę, trzeba przyznać, bardzo dobrą, zbiór opowiadań "Dno miski" (1949). Wnet ugruntował swoją reputację pełnego fantazji i dowcipu narratora.
W latach pięćdziesiątych zachwalał procesy polityczne sądów wojskowych.
Można by Zielińskiego przypisać do niezbyt rozległego polskiego nadrealizmu. Nurt groteskowy to zapewne najwyższe osiągnięcie osiągnięcie pisarza.