Stanisław Baliński

* Stanisław Baliński*(1898-1984) , związany z najświetniejszymi poetami Polski Odrodzonej, a nawet oficjalnie przyjęty do grupy Skamander, przez długie lata pozostawał w zapomnieniu, podobnie jak jego niezwykła poezja, tak odmienna od tworzonej współcześnie i tak bardzo osadzona w polskiej tradycji. Ci, którzy nie zapomnieli o "rozbitku", "latarniku bez latarni", "emigrancie na wyspie", oddalonym "jak żaden z piszących wiersze poetów", mieli świadomość, że w niezbyt odległym przecież Londynie żyje autor bodaj najpiękniejszych liryków, jakie napisano po polsku w tym stuleciu. Bo chociaż z pewnością znajdziemy w naszej współczesnej literaturze głębsze intelektualnie wiersze, to trudno sobie wyobrazić piękniej brzmiące frazy, urzekające swoją melodyką; bardziej zachwycające obrazy, w których niebo łączy się z ziemią, smutek z pogodną radością, przeszłość z teraźniejszością; jedyną w swoim rodzaju aurę, przemieniającą w poezję wszystko, czego dotknie pióro autora. Czytając wiersze Stanisława Balińskiego mamy
wrażenie obcowania z rzeczywistością wyłączoną spod ograniczeń czasu i przestrzeni.