Sprawa ukraińska w polityce Wielkiej Brytanii w latach 1917-1923

Ostatnie lata Wielkiej Wojny zaznaczyły się przełomowymi wydarzeniami na wschodzie Europy. Rosja, wydawało się niezniszczalna ostoja absolutyzmu, weszła na drogę rewolucyjnej demokratyzacji, która wkrótce przekształciła się w anarchię i terror. Na gruzach rozsypującego się imperium do głosu doszły aspiracje niepodległościowe długo uciskanych narodów. Jednym z prężniejszych okazał się ruch ukraiński. Tak rozpoczął się dramatyczny okres kilku lat walk o budowę samostijnoj Ukrajiny.

Dość szybko okazało się, że nie mniejsze znaczenie niż starania Ukraińców o własną ojczyznę, będzie miał głos zwycięskich mocarstw w tym Zjednoczonego Królestwa. I tak w rękach polityków brytyjskich znalazł się los kilkudziesięciomilionowego narodu. W Londynie Ukrainą zainteresowano się stosunkowo szybko, bowiem już w połowie 1917 roku. Do końca epopei ukraińskiej, czyli do roku 1923, w Londynie zdawano sobie sprawę, że aktywne wpływanie na rozwój sytuacji w rejonie Europy Środkowo-Wschodniej było ponad siły zmęczonego wojną Królestwa. Stąd polityka pełna chwiejności, niekiedy oportunizmu i sprzecznych kierunków, lecz także heroicznych decyzji. Nie oznacza to, że kwestie ukraińskie nie interesowały brytyjskich decydentów - wręcz przeciwnie. Odbudowa normalności i spokoju na tym ogarniętym chaosem obszarze stawała się jednym z głównych zadań, jakie stawiano przed polityką brytyjską.