Spętana nauka. Opozycja intelektualna w Polsce 1945-1970

Głównym tematem książki jest opór środowiska polskich uczonych wobec prób zniewolenia nauki w latach 1945–1970. Obrona wolności i niezawisłości nauki była wyrazem cywilnej odwagi uczonych, a jej tradycje zaważyły istotnie na etosie polskiego środowiska naukowego. Chwilami czytelnikowi może się wydawać, że ma w ręku monografię historyczną, gdyż w oczy rzuca się ogrom wykonanej przez autora pracy nad źródłami, do jakiego na ogół zdolni są jedynie historycy. Autor występuje jednak nie tylko jako historyk, ale i jako świadek, spisujący swe Rzeczy minione i rozmyślania. Oryginalność tej książki polega w dużym stopniu na tym, że napisał ją człowiek, który dużo widział, wie jednak, że samo oglądanie czegoś na własne oczy nie czyni zeń świadka wiarygodnego, jak zdaje się mniemać większość pamiętnikarzy. Trzeba skonfrontować biografię z historią, pamięć z dokumentami. Taką konfrontacją jest właśnie ta książka. Matematyk przeobraża się w niej w historyka, uczestnik w analityka.