Sługa Boży

Historia jest niezwykła a zarazem całkowicie niespektakularna: jej przedmiotem jest żywot wiejskiego proboszcza Izydora Rattenhubera. Rudowłosy, niepozorny, od dziecka jąkający się bohater dorasta gdzieś w Lesie Bawarskim, w warunkach dalekich od idylli, w rodzinie, w której nie ma miłości, jest za to wiele biedy. Stąd jego droga wiedzie do seminarium duchownego i urzędu kapłana, ku liturgii, w której Rattenhuber odnajduje porządek i spokój. Kiedy czyta na głos fragmenty Pisma Świętego, przestaje się jąkać. Właściwa akcja powieści obejmuje zaledwie kilka dni, toteż koleje życia Izydora poznajemy w retrospekcjach. Przeplatają je opowieści o ludziach, z którymi miał do czynienia, krewnych, kolegach z seminarium, przełożonych, członkach wspólnoty wyznaniowej, przyjaciołach i wreszcie kobiecie, w której się zakochuje. Wszystkie epizody składają się na osadzoną w codzienności opowieść, traktującą nie o wielkim, przesłaniającym wszystko inne doświadczeniu wiary, o pewności istnienia jakiejś wyższej potęgi, lecz o
trudnościach, pomyłkach, rozczarowaniach i wątpliwościach, pokusach i porażkach, sytuacjach czasem smutnych, czasem śmiesznych, często przejmujących.

Powieść nie jest książką krytyczną wobec Kościoła. Autorka unika polemik, pyta jedynie o miejsce religii we współczesnym, zsekularyzowanym świecie i o to, jak odnajduje się w nim ktoś, kto obrał sobie wiarę za zawód i treść życia. Petrze Morsbach odpowiada taki charakter narracji: "Epizodyczność jest konsekwencją zawodu mojego bohatera. Rattenhuber znajduje się w centrum wioski, ma do czynienia z ludźmi, którzy przychodzą do niego i oczekują od niego czegoś - dla niego są to epizody. Mnie pociągało w sensie artystycznym to, żeby w tych krótkich epizodach przedstawić całą problematykę takiej egzystencji i zderzyć ją z pytaniem: Jaki sens ma to wszystko, co można zrobić, co może zrobić ksiądz, co życie zamierza zrobić z ludźmi?"