Słońce na miedzy. U Pana Boga na Podlasiu

Miłośnikom Podlasia Józefa Rybińskiego specjalnie przedstawiać nie trzeba. Wielu z nich wychowało się na jego, wydanym w dwóch tomach, ciepłym i gawędziarskim „Słońcu na miedzy” sprzed prawie 30-tu lat. Odkryte w szufladzie kolejne losy mieszkańców wsi Saczkowce i okolic często też wplecione w losy okrutnej historii stanowią dopełnienie tamtych opowieści. Beztroska, niemal sielska aura podlaskich wsi poznała gorzki smak wojny. Jednak bezstronny obserwator życia, jakim niewątpliwie był Autor pozwala spoglądać na minione wydarzenia okiem kronikarza. Uczestniczymy w podróży po powiecie sokólskim i jego „długich wioskach” z wianuszkiem drzew: jabłoni, grusz, śliw, czereśni i wiśni. Poznajemy bardzo urokliwy zwyczaj sadzenia drzew owocowych, które były swoistym tabu, a nawet świętością. To, co urzeka to ludzie, serdeczni, otwarci i ciepli. Pośród przyjaznych dusz można przywołać magiczny świat z dzieciństwa, pełen słodyczy najsmaczniejszych na świecie gruszek i śliwek zerwanych z sadu oraz zapachu pierwszej
odwalonej skiby ziemi na wiosnę. Zanurzmy się w tamten świat, w starodawne Podlasie wraz z całym bogactwem tradycyjnych obyczajów i obrzędów, które ciągle jeszcze jest. Dziś może nieco archaiczne, ale jakże bliskie sercu.