Śląskie samarytanki

Książka opowiada o powstałych na Śląsku w połowie XIX w. żeńskich zgromadzeniach zakonnych, popularnie zwanych elżbietankami, mariankami i jadwiżankami. Kierując się ideą chrześcijańskiego miłosierdzia, członkinie tych wspólnot angażowały się w pielęgnację chorych, zwłaszcza ubogich i opuszczonych. Niosły pomoc również innowiercom, rannym żołnierzom i ofiarom chorób zakaźnych. Pod zarządem zgromadzeń wiele śląskich przytułków zostało przekształconych w szpitale. Stacje ambulatoryjne stały się pierwocinami przychodni zdrowia i stacji pogotowia ratunkowego. Obok placówek małych powstawały obiekty do dziś stanowiące ozdobę miast. Wkład sióstr-pielęgniarek w rozwój opieki zdrowotnej to istotny element rozwoju cywilizacyjnego Śląska. Przełożone wspólnot to ówczesne "bizneswoman" - kobiety zarządzające kilkusetosobowymi zespołami i prowadzące inwestycje budowlane podejmowane przez najważniejszych ówczesnych dygnitarzy.