Skauci. Powieść dla młodzieży

CZĘŚĆ DRUGA.

I.

Była to jakby szalona gonitwa.

Bronek nie widział, gdzie go ciągną, bo miał zawiązane oczy. Nie mógł wzywać ratunku, bo miał zakneblowane usta.

Jak się to stało, nie zdał sobie sprawy — ani na razie, ani potem.

To tylko pamiętał, że został powalony na ziemię, z tyłu; że przygniótł mu nietylko plecy, ale nogi i ręce jakiś ciężar; że w ustach uczuł mokrą szmatę, a na oczach przewiązkę, że chciał podnieść ręce. Były spętane. Nogi również. Został zarzucony na jakieś ramiona. Ktoś z nim biegł z taką szybkością, o jakiej nie miał pojęcia, a tak cicho, że nie słychać było kroków.

Bronek starał się je liczyć. Doliczył do 11,123. Rzucono go na grzbiet koński, przytroczono głową do szyi, nogami do ogona.

Porwanie dokonane zostało w zupełnem milczeniu. Teraz dopiero usłyszał nad sobą głos urągliwy:

— Cóż, paniczu? Chciałeś się zmierzyć z Fedkiem? Ano zmierzysz się. Pobaczym, kto większy mołodeć. Pobaczym!

To był głos Bindiuka. Wieść, że pozna Fedka, dodała mu fantazji. Niebezpieczeństwo zarysowało się wyraźnie. Bronek dowiadywał się, że niebawem stanie twarzą w twarz wobec największego zucha w Beskidach. Przed zawiązanymi oczyma Bronka ukazywały się nieograniczone możliwości. Widział opryszków, ujarzmionych siłą jego wymowy, mustrujących się według jego komendy, zamienionych na skautów. Nadawał już im nazwę górskiej drużyny. Razem szli na komory Dobosza, podnosili głaz, wydobywali broń zardzewiałą, czerpali złoto garncami, a sypali je garściami dla ziszczenia marzeń wielkich i świętych. Mimo niewygodnej pozycji chłopak puszczał wodze marzeniom — odbudowywał Polskę.

...Potrafi zdobyć Fedka dla sprawy ukochanej... Może nie odrazu — może po kilku dniach... tygodniach. Gotów był i miesiące strawić w takim celu.

Te jego plany zmącił głos Bindiuka:

— Biełoruczka, Laszek, zobaczyć, jak tobie posmakuje życie opryszków. A nie zasmakuje, to my jemu dodamy takiej papryki, że aż ha! — urągał Bindiuk.

W słowach, a jeszcze bardziej w głosie, była groźba, nie robiła jednak na Bronku wrażenia — przedewszystkiem dlatego, że był odważny. A i dlatego, że był pewny swego magnetycznego wpływu.

Byle go rozpętali, otworzyli mu usta — zaraz moc jego odczują. Puszczał mimo uszu lekceważące słowa i snuł dalej watek swych marzeń.

— Ja wiedział, że ty w moje ręce wpadniesz — urągał dalej Bindiuk. — Rozumnego udawał. Wtedy na Rebrowacz iść nie chciał. Ja miał cierpliwość. Poczekał. I teraz ciągnę ciebie jak barana.

W głosie jego był tryumf.

Koń pędził długo, naprzód w górę, potem, jak kula, staczał się ku dolinom, potem biegł po równem jeszcze szybciej. Bronek wszystko to w myśli notował, a że miał mapę w oczach, więc zdawał sobie sprawę, gdzie jest. Oddalali się od biegu Prutu, dążąc ku Czeremoszowi. Już wiedział, że nie są na skłonach Howerli, lecz na płajach Pop Iwana. Pędzą zapewne do Burkutu, stamtąd tratwami przeprawią się do Żabiego. Obliczał, że ta szalona jazda potrwa cały dzień, może do późnej nocy. Słońce było już wysoko na niebie: czuł to na plecach. Koń, znużony, począł biedz wolniej.

— Hadiuka!) — wołał Bindiuk. — I ty chcesz być Lachem, paniątkiem! Poczekaj!... Dam ja tobie panowanie!

I ćwiczył go coraz zawzięciej rzemieniem.

Bronek obiecywał sobie nauczyć opryszków litościwego obchodzenia się ze zwierzętami.

Bindiuk co pewien czas zwracał się do swego jeńca z urągowiskiem.

— Bacz — mówił — żebyś zapamiętał, jak będziesz od nas uciekać. Ale może i nie uciekniesz... Przychołubimy... Zrobimy ciebie wodzem.

Te drwinki, wpadające w marzenia Bronka, nie rozwiewały ich bynajmniej.

— Ani przypuszczasz, że twoje słowa sprawdzą się — myślał.

[...]