Simona Popescu

Ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu w Bukareszcie w r. 1987. Wraz z poetami Andreiem Bodiu, Caiusem Dobrescu i Mariusem Oprea przystąpiła do "Grupy Braszowskiej" utworzonej w latach osiemdziesiątych. Była członkiem dwóch kół literackich, "Universitas" i "Junimea" na Uniwersytecie w Bukareszcie. Zadebiutowała w r. 1984 na łamach literackiego czasopisma "Dialog", w którym ukazał się wybór jej wierszy. Jej pierwszą książką był tomik poezji zatytułowany "Xilofonul şi alte poeme" ("Ksylofon i inne poematy", wyd. Litera, 1990), po którym ukazały się: "Pauză de respiraţie" ("Przerwa w oddychaniu", zbiór wierszy napisany wspólnie z Andreiem Bodiu, Caiusem Dobrescu i Mariusem Oprea, wyd. Litera 1991); "Juventus" (wiersze, wyd. Cartea Românească, 1994); "Exuvii" (powieść, wyd. Nemira, 1997); "Noapte sau zi" ("Noc czy dzień", wiersze, wyd. Paralela 45, 1998); "Volubilis" (eseje, wyd. Paralela 45, 1998). Jej wiersze zamieszczono w "Antologia poeziei generaţiei `80" ("Antologii poezji pokolenia
80", red. Alexandru Muşina, wyd. Vlasie, 1993), a jej artykuły w antologii pt. "Competiţia continuă. Generaţia80 în texte teoretice" ("Współzawodnictwo trwa. Pokolenie `80 w krytyce literackiej", red. Gheorghe Crăciun, wyd. Vlasie, 1994). Zbiór wierszy pt. "Xilofonul şi alte poeme" został przetłumaczony na język węgierski (Pont Kiadó, 1998). Jej wybrane wiersze zamieszczono w antologiach "Gefährliche Serpentinen. Rumänische Lyrik der Gegenwart" (wyd. Druckhaus, Niemcy, 1997, przełożył Dieter Schlesak) i "Antologia di poesia mediterranea" (wyd. Marzorati, Włochy, 1997). Jest laureatką nagród czasopism literackich "Calende" (1991) i "Poesis" (1991, 1994) oraz nagrody Stowarzyszenia Zawodowych Pisarzy Rumuńskich ASPRO (1998). Obecnie jest asystentem na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu w Bukareszcie. Jest członkiem ASPRO i Związku Pisarzy Rumuńskich.

Uważana jest za jedną z najlepszych pisarek rumuńskich młodego pokolenia.
Za powieść Exuvii otrzymała w 1998 roku nagrodę Stowarzyszenia Profesjonalnych Pisarzy w Rumunii dla książki roku.
Jest to pisana z punktu widzenia dziewczynki historia jej okresu dziecięcego i dojrzewania, a w istocie raczej swego rodzaju fenomenologia dzieciństwa, której bogaty, niesłychanie zmysłowy, wręcz barokowy język przywodzi na myśl fenomenologię wyobraźni uprawianą na gruncie francuskim przez Gastona Bachelarda. Zamiast klasycznej fabuły, każdy rozdział poświęcony jest innej
przestrzeni wyobraźni.

Imaginacja dziecka odkrywa niecodzienne treści, czyni zaskakujące odkrycia przy lekturze na przykład matczynej książki kucharskiej, która była dla Simony Popescu "najbardziej przygodową książką", jaką kiedykolwiek przeczytała: nie mogły jej dorównać ani powieści Julesa Verne'a, ani nawet Dumasa. Jest to jednak dopiero preludium.

Dalsza lektura poświęconego książce kucharskiej rozdziału jest swego rodzaju podróżą do piekieł, pobudzającą, jak pisze Autorka, "wszystkie moje zmysły, wyobraźnię i - powiedziałabym dzisiaj - świadomość, albo - co tu dużo mówić - coś, co kazało mi się buntować, oceniać, wyciągać wnioski i bać się czegoś, co nazywało się istotą ludzką w jej zwierzęcym szaleństwie".

Książka kucharska z dzieciństwa, stara i poplamiona, przychodziła Simonie Popescu na myśl zawsze później, ilekroć ślęczała pochylona nad reprodukcjami Bruegla albo Boscha. Opisy rzezi-patroszenia, bestialstwa smażenia i kulinarnych przygód z mózgiem, ozorem i wątrobą przeplatają się z opisami upojnego, kuszącego i mdlącego rajskiego królestwa słodyczy.

"Dziwna wydawała mi się zawsze w tej książce mieszanina czułości i agresji, poezji i bestialstwa, sadyzmu i delikatności, archaizmu i dekadencji oraz prymitywnego i wyrafinowanego zarazem okrucieństwa".
Albo dziecięce kryjówki: spichlerz, piwnica, strych domu i stajni, skrzynia na kołdrę, komórka z półkami pełnymi nie używanych poduszek, szafa na ubrania i oszklony kredens. Marzenie o schronieniu, o zaciszności. Odkrywanie mrocznych, często okrutnych tajemnic zapomnianych zakątków. Marzenie o przywoływanych w wyobraźni kryjówkach nierealnych i odległych: wysokich budkach strażniczych albo "wodnych zamkach" czyli starych siedmiogrodzkich wieżach ciśnień.