Samotność w literaturze średniowiecznej Francji

Książka Katarzyny Dybeł zaskakuje przede wszystkim oryginalnością pomysłu: w obszernej literaturze krytycznej poświęconej francuskiej twórczości narracyjnej „klasycznego” średniowiecza nie pojawiło się do tej pory żadne zbiorcze studium poświęcone powtarzającemu się wielokrotnie w tekstach motywowi samotności bohaterów epickich czy powieściowych. Postrzega się ich na ogół raczej w aspekcie wspólnotowym, w relacjach z innymi ludźmi, indywidualnych czy społecznych. Autorka proponuje więc nową perspektywę spojrzenia na rozległe obszary starofrancuskiej literatury: obejmują one epopeję rycerską, hagiografię, różne odmiany powieści wierszem i prozą, powieść antyczną, arturiańską, orientalną, w tym również krótkie formy narracyjne.