Rycerstwo polskie X-XV w.

Kim byłby rycerz bez miecza? Nie bez powodu znamy imiona mieczów wielkich bohaterów eposu rycerskiego. I nie bez powodu używa się zaimka she (ona) jakby chodziło o osobę. Excalibur króla Artura, Durendal Rolanda, Bamung Zygfryda - to w jakimś sensie także "bohaterowie" legend rycerskich. Miecz, zbroja, wierny rumak stanowią nieodłączne atrybuty rycerskości. Chyba nawet bardziej oczywiste niż to wszystko, co mieści się w pojęciu etosu rycerskiego. W okresie kształtowania się stanu rycerskiego - co w Polsce nastąpiło znacznie później niż na Zachodzie - często właśnie możność zapewnienia sobie bojowego rynsztunku decydowała o przynależności do klasy zawodowych wojowników. Jeszcze w XV w. słynny Zawisza z Grabowa zwany Czarnym budził podziw współczesnych nie tylko swoją działalnością, ale i faktem posiadania dwóch zbroi - jednej bojowej, drugiej - turniejowej.