Rozenfeld w trybach historii. Z Aleksandrem Rozenfeldem rozmawia Anna Jarmusiewicz

...Od dawna znana i stosowana jest zasada, iż jednym z najlepszych sposobów opowiadania o przeszłości są losy jednego człowieka. (...) Autorka i jej bohater wiodą nas od problemu przedwojennej „żydo-komuny”, poprzez zachodnią Syberię, przez dziesiątki miast i miasteczek przedwojennej Polski, paroletni pobyt w Izraelu, aż po koniec PRL. Wspomnienia
oparte są na rodzinnej tradycji i własnej pamięci.(...)Autorka dopowiada warstwę ogólno-historyczną, uzupełniając tok relacji bohatera. Uderza w niej przede wszystkim skłonność do przewrotnych paradoksów, nasycenie tekstu anegdotami i autoironią, uciekanie od łopatologicznej martyrologii, ale niezapominanie przy tym, że patos też jest sposobem ekspresji. Widoczny jest on zresztą najczęściej w wielu wierszach Rozenfelda . Mają (one) sporą siłę perswazyjną, zarówno te, które mówią o żydowskim (polsko-żydowskim) losie, jak i odnoszą się do rzeczywistości PRL.
z opinii prof. Andrzeja Paczkowskiego