Renata Jabłońska

Urodziła się w Łodzi tuż przed wybuchem wojny. Zimą 1939 matka uciekła z nią do Łucka, gdyż tam zawędrował ojciec. W Łucku złapali ich funkcjonariusze sowieccy i wywieźli na Syberię. Po powstaniu Związku Patriotów Polskich zostali przewiezieni na Podkaukazie. Na początku 1946 roku wrócili do Łodzi. Renata uczyła się w szkole podstawowej i w liceum Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Po maturze studiowała polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim.

W 1957 roku przyjechała z rodzicami do Izraela. Uczyła się hebrajskiego i pracowała fizycznie w fabryce. Gdy opanowała język, uczyła w szkole podstawowej, potem pracowała w biurze. W latach 70-tych uczyła młodzież gimnazjalną w szkołach specjalnych. W latach 1980 – 1984 pracowała w polskojęzycznym dzienniku „Nowiny”, gdzie wydrukowała około 100 felietonów.

Potem uczyła języka polskiego na Uniwersytecie Tel Awiwiskim.

Zaczęła publikować swoje opowiadania w hoolywódzkiej „Literaturze”, w hebrajskim „Maariwie”, „Ahshav”, „Mozanim”, „Davar”, w „Ariel” (po angielsku, niemiecku, francusku i hiszpańsku), w „Language Bridges” (po polsku i po angielsku) w Texasie (nagroda redakcji za najlepsze opowiadanie), w „B 1” w Niemczech (Konstanz), oraz w wydawanych w Tel Awiwie pierwszych „Konturach” i w „Akcentach”, których to czasopism była redaktorem. Jej opowiadania, wiersze, przekłady i eseje publikowali w Polsce „Czas Kultury” w Poznaniu i „Tygiel Kultury” w Łodzi. Wiersze publikowali: toruńska „Teka”, „Reunion” w Nowym Yorku, oraz „Nekudataim” i „Haarec” (po hebr.)