Przypadki 40-latki

Stephanie Dolgoff opisuje ten okres w życiu kobiety kiedy mężczyźni na jej widok już lubieżnie nie gwiżdżą, w szafie zadomawia się bielizna korygująca, kiedy handlowcy kierują do niej reklamy kremów przeciw zmarszczkom, a nie dżinsów po czterysta złotych, gdy musi zacząć się malować, by osiągnąć efekt „nie nosze makijażu”, gdy ktoś zwraca się do niej per „proszę pani”. Autorka nazywa ten czas w życiu kobiety etapem „Dawniej”. To stan ciała i umysłu, w którym ona sama obecnie się znajduje: szalone lata dwudzieste ma za sobą, ale nie weszła jeszcze na terytorium uderzeń gorąca.

Przekroczyła niewidzialną linię: nie jest już tą młodą, która była dawniej. Nie jest jednak również stara, nie czuje się nawet na kogoś w tak zwanym wieku średnim. Nie jest już tym, kim była, ale nie jest też całkiem pewna, kim teraz jest.

Kobietą można być jak dawniej: szczupłą, jak dawniej wyluzowaną, jak dawniej (pozornie) beztroską, jak dawniej supermodną, ale czytając Przypadki 40-latki zrozumie, że teraz w końcu jest jej wygodniej we własnym ciele (dawnie miała obsesje na punkcie swojej wagi), że nareszcie umie słuchać swojej intuicji (dawniej kierowały nią opinie innych.), i że w końcu może być szczęśliwa tam, gdzie jest (dawniej koncentrowała się na facecie, czy na pracy, zdobycie których miało jej to szczęście zapewnić). I choć może nie jest już tak bliska wykreowanemu przez machinę medialną obrazowi kobiecej wspaniałości, ale potrafi wspaniale robić bardzo, bardzo wiele rzeczy.