Przecież to mój Poznań

Przecież to mój Poznań to wspomnienia jednej z najbardziej wpływowych osób w historii powojennego Poznania, Andrzeja Wituskiego.

Z wykształcenia ekonomista, doskonale sobie radził na każdym stanowisku: jako majster w wytwórni wędlin, prezydent Poznania, dyrektor banku i dyrektor międzynarodowych konkursów imienia Henryka Wieniawskiego. Ten zakochany w swoim mieście poznaniak, nie bacząc na zabijające wszelką inicjatywę przepisy, rozpoczął w latach osiemdziesiątych budowę poznańskiego szybkiego tramwaju, renowację Jeziora Maltańskiego i odbudowę Palmiarni. Zadbał o godne miejsca dla pamiątek związanych z Henrykiem Sienkiewiczem i Józefem Ignacym Kraszewskim. Konkurs im. Henryka Wieniawskiego pod jego „batutą” stał się niejako marką Poznania.

Bez niego byłby to zapewne inny Poznań. Andrzej Wituski ma osiemdziesiąt dwa lata i nadal dla swego miasta pracuje. Musi, ponieważ nie wszystko zdążył zrobić i ma jeszcze sporo planów. O wszystkim opowiada w rozmowie z Dorotą Ronge-Juszczyk. A jest o czym...