Proust i znaki

Świat rozkłada na naszej drodze znaki, my zaś musimy je doczytywać, nie godząc się na oczywistość znaczeń. Lektura ta nie jest bezinteresowna, gdyż zakłada użycie znaku, to zaś wymaga znalezienia dlań miejsca w naszym życiu. Nie chodzi więc o interpretację, lecz o eksperymentowanie ze znakami, poddawanie ich nieustannej próbie. Tak właśnie czyta Deleuze dzieła Prousta: nie tylko jako wielką naukę o znakach (choć to wykładnia pozwoliła nam inaczej spojrzeć na W poszukiwaniu straconego czasu), ale przede wszystkim maszynę wytwarzającą znaki, bez których podjęcia nasze istnienie byłoby znacznie uboższe.