Prawdziwa ballada o miłości

Akcja Prawdziwej ballady o miłości toczy się w pierwszych latach po wojnie na terenach, na których władzę obejmują przedstawiciele przodującego ustroju - co ukazane jest bardzo dyskretnie, ale nie pozostaje bez konsekwencji dla perypetii fabularnych. Jurewicz za pomocą opisów przyrody, precyzyjnych obserwacji realiów obyczajowych, stylizowanych dialogów i przede wszystkim konsekwentnego panowania nad językiem narracji w sobie tylko właściwy, mistrzowski sposób kreuje atmosferę świata Kresów, przepełnionego prawdziwymi, nierzadko dramatycznymi uczuciami, zanurzonego w przeszłości i - w polskiej literaturze - przeobrażonego w legendę i mit.

Nad powieścią Jurewicza unosi się duch Ballad i romansów, Nad Niemnem i Bohini, ale wypełnia ją dramat na miarę Romea i Julii, którego nieoczekiwany finał odsłania prywatny, osobisty wymiar dzieła. Głównym przedmiotem Prawdziwej ballady o miłości jest świat uczuć - uczuć silnych, namiętnych i czystych. Autor mówi o nich sugestywnie i z niezwykłą delikatnością, sentymentalno-romantyczna tonacja jego opowieści robi na pierwszy rzut oka wrażenie czegoś staroświeckiego, ale zanurzenie się w niej dzisiaj, w dobie erotycznej dosadności jest doświadczeniem prawdziwie oczyszczającym.