Prawdy jak chleba

Procesowy triller, powieść kryminalna, poradnik jak radzić sobie w sytuacjach ekstremalnych, historia przygodowa stanu wojennego, opowieść o miłości i przyjaźni – książka Małgorzaty Niezabitowskiej łączy w sobie wiele kategorii literackich tak w treści jak w formie. Napisana z ogromną pasją lecz nie sentymentalnie, żywym, obrazowym stylem, pełna niespodziewanych zwrotów akcji, wciąga niczym klasyczny kryminał i została już ochrzczona pierwszym dreszczowcem IV RP.

Prawdy jak chleba przez indywidualną historię pokazuje sprawy uniwersalne, przedstawia bowiem walkę jednostki z systemem i to zarówno przed laty jak i teraz.

Kiedyś Niezabitowska jako młoda dziennikarka a jednocześnie matka trzyletniej córeczki, przez dziurkę w rękawiczce, wspólnie z mężem Tomaszem Tomaszewskim, fotografowała "wojenną" Warszawę, pisała Dziennik stanu wojennego, a następnie te materiały przekazywała, w Bondowskim stylu, francuskiemu dyplomacie, który wywoził je na Zachód, gdzie były szeroko publikowane zadając kłam oficjalne propagandzie peerelowskiego reżimu. Współcześnie – oskarżona na podstawie spreparowanych przez SB papierów o współpracę, poddana bezprecedensowej nagonce, skazana przez media i historyków IPN bez wyroku, a także bez możliwości obrony, bo nie miała dostępu do swoich akt, nie poddała się, nie załamała. Małgorzata Niezabitowska wystąpiła o autolustrację, odtworzyła po 25 latach przeszłość, odnalazła świadków, zgromadziła dowody, po przeanalizowaniu tysięcy stron różnych dokumentów bezpieki stała się specjalistką od metod działania dawnego aparatu przemocy, wreszcie stoczyła bój o prawdę na sali sądowej, gdzie odbyło się
czternaście rozpraw i cały czas prowadziła dziennik.

W swojej książce, tak jak obiecała na początku utajnionego na jej wniosek procesu, ujawnia wszystko. Opisuje procesową "kuchnię" i przebieg poszczególnych rozpraw, przedstawia sylwetki uczestników sądowego dramatu, sędziów, rzecznika, adwokatów oraz – co szczególnie ciekawe – dawnych funkcjonariuszy SB, a także świadków obrony, ludzi dawnej Solidarności. Niezabitowska nie ukrywa też swoich uczuć, przeciwnie, zaskakuje szczerością. Pokazuje chwile własnej słabości, bolesnych zmagań oraz wewnętrzną przemianę, pracę nad sobą, aby przebaczyć tym, którzy wyrządzili jej krzywdę, aby oczyścić się ze złych emocji. Książka jest również opowieścią o miłości Małgorzaty i Tomasza oraz o przyjaźni, o ludziach, którzy wspierali autorkę w jej walce, stanęli przy niej w najtrudniejszym momencie.

Prawdy jak chleba jest relacją bardzo osobistą, a jednocześnie znakomicie udokumentowaną, co nadaje jej dodatkowy walor autentycznego świadectwa obecnego czasu i niedawnej, lecz jakże ważnej historii naszego kraju.

Szata graficzna podkreśla różnorodność, także formalną, książki, odrębność poszczególnych części. Fotografie oraz inne ilustracje towarzyszą opowieści tworząc z nią spójną całość.