Powieść postmodernistyczna

Czy nam się to podoba, czy nie, termin "postmodernizm" na trwałe zagościł w naszym dyskursie teoretycznym i krytycznym. Mamy ponowoczesną architekturę, ponowoczesny taniec, być może nawet ponowoczesną filozofię i kondycję ponowoczesną. Ale czy mamy postmodernistyczną powieść? W swej pomysłowej i wartko napisanej książce Brian McHale podjął się skonstruowania takiego ujęcia powieści postmodernistycznej, które pomieściłoby zjawiska bardzo odległe: amerykańską metafikcję, latynoamerykański realizm magiczny, francuską "nową nową powieść", prozę konkretną i fantastykę naukową. Wykorzystując rozmaite ujęcia teoretycznoliterackie - Umberta Eco, Lubomíra Doležela, Thomasa Pavela i Benjamina Hrushovskiego - wykazał, że wspólnym mianownikiem powieści postmodernistycznej jest zdolność do wysuwania na pierwszy plan własnego statusu ontologicznego i stawiania pytań na temat otaczającego nas świata (lub światów). W ujęciu McHale'a powieść postmodernistyczna bynajmniej nie zajmuje się - jak niekiedy narzekali nieprzychylni
jej krytycy - jedynie samą sobą, ale także (między innymi) tematami, które literatura podejmuje od wieków: Miłością i Śmiercią.