Postscriptum

Pierwszym wrażeniem po lekturze powieści Marii Nurowskiej jest poczucie bezbronności, kompletnego rozbrojenia. Angażuje nas tak mocno emocjonalnie, że nie za bardzo wiemy, co mamy o tym wszystkim, co autorka nam pokazała, myśleć. (...) Ta nasza bezbronność wobec tej książki jest niesłychanie znacząca, ponieważ nie jest to poczucie bezsilności wobec świata przeżyć bohaterki Postscriptum, która z dnia na dzień, jak podczas kuracji wstrząsowej, dowiaduje się, że jej polskość może zostać, a nawet zostaje zakwestionowana. (...). Po prostu jesteśmy bezsilni, a przynajmniej spory odsetek czytelników Nurowskiej, wobec kruchości polskości w nas samych. I o tym jest ta powieść. (...)
**Adam Komorowski, "Pismo Literacko-Artystyczne"