Lucjan Żeligowski

Lucjan Żeligowski (1865 - 1947) - pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, generał broni Wojska Polskiego, znany przede wszystkim z tzw. buntu Żeligowskiego, podczas którego zajął Wilno i okolice.
Od 1912 r. członek tajnego Związku Walki Czynnej w Rosji. Po wybuchu I wojny światowej walczył w szeregach Brygady Strzelców Polskich. Od stycznia 1917 r. do maja 1918 r. w I Korpusie Polskim w Rosji, m.in. jako dowódca Dywizji Strzelców. Po rozbrojeniu I KP przedostał się na Kubań, gdzie w lipcu 1918 r. został dowódcą 4 Dywizji Strzelców. Awansowany do stopnia generała.
Na czele podległych mu oddziałów zajął Odessę, a następnie Tarnopol. Od kwietnia 1919 r. do kwietnia 1920 r. pełnił funkcję dowódcy grupy operacyjnej w rejonie Mińska na Białorusi. W październiku 1920 r. mianowany dowódcą 1 Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej. Na jej czele, z rozkazu Józefa Piłsudskiego, zajął Wilno i Wileńszczyznę, proklamując utworzenie Litwy Środkowej. We wrześniu 1939 r., jako cywil, współpracował z dowództwem Frontu Południowego. Następnie przedostał się do Francji, a w 1940 r. do Wielkiej Brytanii. Zmarł 9 lipca 1947 r. w Londynie.