Gabriel Narutowicz
Gabriel Narutowicz urodził się 17 marca 1865 roku w Telszach na Żmudzi, w rodzinie powstańca styczniowego, właściciela majątku. Był wybitnym inżynierem, absolwentem, a następnie profesorem (1913-1919 dziekanem) politechniki w Zurychu.
Po przyjeździe do Polski w 1919 roku został na dwa lata ministrem robót publicznych, a następnie ministrem spraw zagranicznych. W 1922 roku w wyborach poparł partię Józefa Piłsudskiego. Kandydował z listy Państwowego Zjednoczenia na Kresach, jednak nie uzyskał mandatu poselskiego. W wyborach prezydenckich w grudniu 1922 roku, wysunięcie jego kandydatury jego samego bardzo zaskoczyło (w II RP prezydenta wybierał parlament). Józef Piłsudski odradzał mu prezydenturę, jednak Narutowicz przyjął propozycję działaczy PSL Wyzwolenie. Pokonał 62 głosami Maurycego hr. Zamoyskiego i został pierwszym prezydentem II Rzeczypospolitej Polskiej. Zaprzysiężenie nastąpiło 11 grudnia. Całej uroczystości towarzyszyły zamieszki uliczne. Narutowicz chciał jak najszybciej załagodzić sytuację w kraju i wręczyć swojemu kontrkandydatowi, Zamoyskiemu, tekę ministra spraw zagranicznych.
16 grudnia na otwarciu wystawy w Zachęcie, w czasie rozmowy z posłem angielskim prezydent Narutowicz został zastrzelony przez sympatyzującego z prawicą Eligiusza Niewiadomskiego. Na procesie zabójca oświadczył, że zamierzał najpierw zabić Naczelnika Państwa - Józefa Piłsudskiego. Po tym, jak Niewiadomski został skazany na śmierć, część środowisk prawicowych zainicjowała kult jego osoby. Zabójcę rozstrzelano na stokach Cytadeli warszawskiej 31 stycznia 1923. W dniu zamachu prezydent przybył do gmachu Zachęty, aby otworzyć wystawę obrazów. Zmarł natychmiast po trzech strzałach zamachowca, które trafiły go w plecy.