Pomarańczarna

Opowiadania Klary Kostrzewy to proza o jawnie poetyckim rytmie i barwie. Opisująca – w fenomenologicznym, zwielokrotnionym spojrzeniu – świat odsłaniany przez szczegół, drobny rys natury i kultury albo kota urastającego do roli „przewodnika” po zakolach świadomości. Koty uwielbiał Baudelaire, bo objawiają ideę zbytku, czystości, pożądania. Podobnie Rymkiewicz: bez kotów nie może się obejść. Kostrzewa (przy zachowaniu skromności porównania) podąża ich śladami. Zauważa w sobie i wokół siebie, jak pulsuje rzeczywistość, przeniknięta nowoczesnymi, masowymi gadżetami bądź religijnymi znakami. Nie sili się na jakąś gatunkową oryginalność. Szuka prawdy o czasach, w których przyszło jej żyć. Mówi o sobie, o swoich tęsknotach, odczuciach i emocjach. Mierzy się z prawdą, która przebłyska w codzienności. W tytule sięga po skojarzenie z metaforą świata urządzonego na wzór ogrodowej, oszklonej pomarańczarni. Mamy szansę rozwijania swych twórczych możliwości. Możemy uchwycić sam proces odsłania się zjawiskowej sfery
istnienia. Warto zanurzyć się w krajobrazy tej zmysłowej młodzieńczej wyobraźni, która – co ważne – przynosi konkretne, czytelne owoce. Kiedy wciąż dochodzą do nas głosy postmodernistycznego wróżenia z artystycznych fusów, Pomarańczarna zdaje się być odświeżającą, dającą nie tylko stylistyczne wytchnienie, propozycją.