Poezja Emila Zegadłowicza wobec światopoglądowego i estetycznego projektu ekspresjonizmu

Ekspresjonizm poznański, jeden z pierwszych ruchów awangardowych w polskiej literaturze, szybko wypalony i nieuczestniczący już w głównych sporach i dyskusjach programowych dwudziestolecia międzywojennego, zasługuje na baczniejszą uwagę. Jak w soczewce skupiają się w nim inspiracje charakterystyczne dla nowych prądów literackich modernizmu oraz zależność od wielu idei przednowoczesnych. Kojarzony potocznie z „poetyką krzyku”, poznański ekspresjonizm okazuje się blisko formalnym i estetycznym dylematom sztuki nowoczesnej z jej poszukiwaniem nowego sposobu wysławiania.