Podwójne życie mojej córki

Trina ma osiemnaście lat i cierpi na psychozę, która wpędza ją w skrajne postaci manii i depresji. Keri, jej matka, bezskutecznie stara się o konsekwentne leczenie córki, o opiekę trwającą dłużej niż 72 godziny. Jeśli po trzech dobach objawy ustępują, dziecko uważa się za zdrowe, zwalnia miejsce kolejnemu przypadkowi. Dziewczyna nie przyjmuje tabletek, walczy z matką, w atakach furii zagraża sobie i najbliższym, by w stanach łagodności pokornie przyjmować każdą formę pomocy. Choroba rujnuje życie obu kobietom. Kolor skóry wyklucza je z kręgu pacjentów uprzywilejowanych. Keri decyduje się na metody radykalne.

Niezwykle poruszająca, miejscami wręcz przerażająca opowieść o bardzo trudnej relacji matki i córki, relacji poddanej nieustannym próbom i spirali nastrojów. To również książka o dyskryminacji, tak ze względu na chorobę, jak i czarny kolor skóry. Po jej przeczytaniu nadużywane słowa: tolerancja, równouprawnienie, miłość – zmieniają znaczenie, proszą o odłożenie na lepszy moment.