Pleciuga

To historia dziejąca się w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych dwudziestego wieku w Dublinie, a zarazem tragiczna, zabawna, kompletnie odarta z sentymentalizmu, przerażająca i poruszająca podróż do krainy dziecięcego postrzegania. Caroline – bohaterka książki – chodzi z tatą do pracy, na wyścigi, co rusz gubi się i odnajduje, przesiaduje na przyjęciach, na których bywają jej rodzice, słucha opowieści zupełnie nieprzeznaczonych dla dziecka i opowiada historie, których nie powinna – właśnie dlatego otrzymuje przezwisko „pleciuga”. Krystalicznym, czasami brutalnie klarownym głosem dziecka Pleciuga opowiada historię swojej rodziny, w miarę dorastania coraz lepiej rozumie, jak zmienny i dziwny jest otaczający świat. Śledzimy jedenaście lat z życia małej Caroline-Pleciugi, która dorasta w patologicznej rodzinie: tęgo popijający ojciec, udręczona i popadająca w coraz ostrzejszą depresję i alkoholizm matka oraz piątka rodzeństwa – oto jej dziecięcy świat. Przez lata rozpad rodziny pogłębia się, awantury
między rodzicami stają się coraz bardziej dramatyczne. W rezultacie powstaje zaskakujący obraz rozpadającej się rodziny i zagubionego w tym wszystkim dziecka.

Pisarka prowadzi narrację z punktu widzenia Pleciugi, a w kolejnych rozdziałach, w miarę jak dziewczynka dorasta i zyskuje coraz większą świadomość, dramatyczna wizja jej świata ukazana na kartach powieści również się zmienia; od wczesnodziecięcego, naiwnego zadziwienia światem i ufności Pleciuga przechodzi stopniowo ku bolesnemu zdumieniu, rozczarowaniom, nienawiści, wstydowi i powoli gasnącej nadziei. Jest to swego rodzaju studium dziecięcego świata, w którym autorka niebywale wiarygodnie oddaje percepcję i odczucia dziecka.