Platon

Platon, a właściwie Aristokles, bo Platonem został nazwany znacznie później z powodu swoich szerokich ramion (427 - 347 p.n.e.), pochodził z arystokratycznej rodziny.

Był starannie wykształconym człowiekiem. Pobierał nauki atletyczne, muzyczne, malarskie i poetyckie. Nadto przez osiem lat był uczniem Sokratesa. Po śmierci wielkiego filozofa bardzo dużo podróżował: Megara, Kyrena, południowa Italia (kręgi pitagorejskie), Sycylia. Interesował się polityką.

W 387 r. p.n.e. w gaju poświęconym herosowi Akademosowi na przedmieściu Aten Platon założył swoją słynna Akademię, w której nauczał aż do swojej śmierci. W 529 r. p.n.e. Akademia została zamknięta przez Justyniana.

Z 44 utworów jakie miał stworzyć Platon, zakwestionowano autentyczność ośmiu i to już w starożytności. Dzisaj przyjmuje się, że Platon jest autorem 27 dialogów i 11 listów. Tę spuściznę usystematyzował tematycznie Arystofanes z Bizancjum, a Trazyllos podzielił ją na 9 tetralogii ("czwórek"). XIX w. podzielił Dialogi na trzy części ze względu na przypuszczalny okres ich powstania. Niemal we wszystkich Dialogach Platona bohaterem jest Sokrates i osoby, z którymi toczy dyskusje.

Pierwszy okres twórczości Platona był okresem wierności naukom Sokratesa i oscylował głównie wokół zagadnień etycznych.
Drugi, wychodzi poza granice sokratyki, poza teorię poznania i działania. Platon zajął się teorią bytu i stworzył teorię wiecznych idei oraz własną koncepcje poznania.
W okresie trzecim Platon skupia się na zastosowaniu swojej teorii idei i rozszerza swoje badania na filozofię przyrody i szczegóły filozofii państwa.

Najbardziej znanym z dialogów Platona jest Uczta, natomiast najobszerniejszymi utworami liczące 10 ksiąg Państwo oraz Prawa (12 ksiąg).

Platon doprowadził do samych szczytów rozwój formy dialogu, która to forma na stałe weszła do literatury europejskiej. Dialogi Platona można było rozkładać na akty (to zbliżało je do komedii lub tragedii), z mistrzowsko nakreślonym tłem i scenerią oraz doskonałym rysunkiem psychologicznym bohaterów.