Piotr Skarga

Urodził się w 1536 roku w Grójcu.

W latach 1552-1555 kształcił się w Akademii Krakowskiej, w której uzyskał stopień bakałarza. Po studiach przez dwa lata prowadził szkołę przy kolegiacie św. Jana w Warszawie, jako wychowawca syna kasztelana krakowskiego Jędrzeja Tęczyńskiego przebywał w Wiedniu na dworze Ferdynanda I.

W 1564 roku Skarga przyjmuje święcenia kapłańskie we Lwowie i zostaje mianowany kanonikiem, a wnet kancelarzem kapituły. Już wtedy ujawnia się jego niepospolity talent kaznodziejski. Skarga dochodzi do przekonania, że najwięcej będzie mógł zdziałać w szeregach Towarzystwa Jezusowego.

W 1569 roku rozpoczyna dwuletni nowicjat u jezuitów w Rzymie. W 1573 roku przełożeni kierują go do Wilna. Jest tu kaznodzieją, angażuje się w polemiki z innowiercami; działa na rzecz zjednoczenia ruskiej Cerkwi prawosławnej z Kościołem katolickim, zostaje też pierwszym rektorem Akademii Wileńskiej. W Wilnie także pisze Żywoty świętych, które cieszyły się szczególną popularnością, a tym samym oddziaływały znacząco na kulturę i duchowość całych pokoleń Polaków. W 1584 roku Skarga przybywa do Krakowa i zostaje superiorem domu przy kościele św. Barbary.

Tak jak w Wilnie, głosi kazania i pisze. W 1588 roku zostaje powołany przez króla Zygmunta Wazę na kaznodzieję nadwornego i pozostaje nim do 1612 roku. Z tym okresem jego działalności wiąże się powstanie Kazań sejmowych, które ukazały się jako dodatek do drugiego wydania Kazań na niedziele i święta.

Zmarł w Krakowie 27 września 1612 roku, pochowano go w podziemiach kościoła św. Piotra i Pawła.