Pierrot mon ami

Ludystyczna, podmiejska epopeja, gdzie humor, sarkazm i ironia podszyte są nutką melancholii. Tytuł nawiązuje do słów znanej piosenki, zaś tytułowy bohater wpisuje się w bogatą tradycję francuskich Pierrotów, księżycowych marzycieli i nieszczęśliwych kochanków, zawieszonych w pół drogi pomiędzy rzeczywistością a fantasmagorią. Pogoń za rozwiązaniem niby-kryminalnej zagadki przeradza się w metafizyczną pogoń za utraconym ładem. Ta z pozoru detektywistyczna powieść, podobnie jak wszystkie inne książki Queneau, napisana jest przewrotnym szyfrem, podlega formalnym, choć trudno zauważalnym rygorom. Pozostaje przy tym lekturą zabawną i atrakcyjną, właściwie dla każdego.

Tytułowy bohater, postać z klasycznej pantomimy, a zarazem bezradny sierota, wkracza w świat wielkiego lunaparku. Miejsce to, wokół którego toczy się akcja książki, nabiera szczególnej dziwności za sprawą starej kaplicy stojącej pośrodku oraz osoby nieznanego właściciela lunaparku. Pierrot wplątuje się w rozmaite miłosno-kryminalne intrygi, które pośród przedziwnych przypadkowych zdarzeń zmierzają ku niespodziewanemu zakończeniu.