Philippe Soupault

(1897-1990), poeta, prozaik, eseista i dziennikarz francuski. Początkowo związany z dadaistami, w 1919 roku założył razem z Bretonem i Aragonem pismo "Littérature", propagujące program artystyczny surrealizmu. Wydał dwa tomiki o poezji awangardowej, Aquarium (1917, Akwarium) i Rose des vents (!920, Róża wiatrów), a następnie wraz z Bretonem opublikował Champs magnétiques (1920, Pola magnetyczne), prozę poetycką uznawany za pierwszy tekst artystyczny surrealizmu. Jest to próba odtworzenia stanu doświadczanego tuż przed nadejściem snu, rejestracja swobodnego przepływu myśli i wypływających z podświadomości zdań. Pozbawione spójnej kompozycji, nie poddane normom estetyki literackiej, teksty te pisane są techniką écriture automatique, zapisem podążającym za nie kontrolowanym strumieniem skojarzeń. Soupault ogłosił następnie tomy poetyckie: Westwego (1922), Wang-Wang (1924), Georgia (1926), Il y a un ocean (1926, Jest ocean), L'âme secrete (1946, Dusza tajemna), Odes (1946, Ody), Chansons du
jour et de la niut (1949, Pieśni dnia i nocy) W l. 30. odszedł od surrealizmu, rozstając się z przyjaciółmi, którzy wstąpili do partii komunistycznej. Dużo podróżował, założył stacje radiową w Tunisie, pełnił misję powierzona mu przez UNESCO. Wydał szereg powieści, m.in. Le bon apôtre (1923, Dobry apostoł), Les freres Durandeau (1928, Bracia Durandeau), Les moribonds (1934, Umierający) oraz eseje poświęcone twórczości m.in. Blake'a, Baudelaire'a, Lautreamonta. W 1973 roku zebrał swój dorobek poetycki w tomie Poemes et Poesies 1917-1973 (Poematy i wiersze 1917-1973), włączając do wydania wiele ineditów. W 1980 roku opublikował wspomnienia z okresu surrealizmu, Vingt mille et un jour (Dwadzieścia tysięcy i jeden dzień). Na język polski jego wiersze i prozę poetycką przekładali m.in. A Arustowicz, J. Wacków, A. Ważyk.