Perseidy

Reżyser oper i teatrów telewizyjnych, na pewno pisarz, zamierza ponowną powieść polską. Przygotowuje się do tego jak atleta. Tropiciel. Łowca. Odstawia alkohol. Wyostrza receptory, napina uwagę.
Okrąża temat, niemal instynktownie eliminując zeń wszelką obcość. Czy dlatego nagle porzuca go młoda hollywoodzka żona, zabierając ze sobą ich małego synka?
Wielki polski dom pisarza pustoszeje, stając otworem na błotną, sięgającą lasu drogę. To właśnie on zdaje się sceną i kulisą opowiadania.
W Perseidach dramat bohatera zredukowany zostaje do najgłębszej samotności, do nizania strzępików umykającego czasu , strzępików niemiłosnych historii, krzyżujących się z sobą losów, strzępików przygody i rzeczywistości, w niepełność i nieudaczność polskiego życiorysu, i w przejmujący szczegółem obraz niespełnienia się nigdy niczego.
Tej książki Żuławskiego nie da się opowiedzieć w kilku zdaniach. Jak nie da się opowiedzieć w ogóle. Trudno też oderwać się od lektury tej zwodniczo smutnej, jakże uważnej, ale i pięknej prozy.