pedagogika. Dydaktyczne i pozadydaktyczne uwarunkowania efektów nauczania indywidualnego dzieci przewlekle chorych. (Z badań uczniów klas III szkół podstawowych)

Wstęp Zagadnienia wychowania i nauczania dzieci przewlekle chorych stanowią od lat ważny problem pedagogiczny. Pozostają w sferze zainteresowań pedagogiki terapeutycznej, która jest jedną z subdyscyplin pedagogiki specjalnej. Badania naukowe z tej dziedziny koncentrują się na procesie rozwoju psychofizycznego dzieci przewlekle chorych i kwestii wpływu wielu czynników na nie oddziałujących. W pedagogice specjalnej można wyróżnić wiele koncepcji choroby i jej wpływu na rozwój dziecka. Zwracają one uwagę, że każda choroba zaznacza się swoistym piętnem w osobowości dziecka. Janina Doroszewska[1] jako jedna z pier- wszych badaczy zwróciła uwagę na to, że dziecko chore pozbawione jest wielu osobistych doświadczeń i szansy na osiągnięcie samodzielności, w związku z czym poznawanie przez nie świata wymaga specjalnych zabiegów terapeutycznych. W ostatnich latach wzrasta liczba dzieci przewlekle chorych w Polsce. Najczęściej, pomimo choroby, rozwijają się one prawidłowo intelektualnie. Stąd tak ważnym elementem pracy terapeutycznej z nimi jest zapewnienie im kontaktów z rówieśnikami, jak również stworzenie możliwości efektywnego realizowania obowiązku szkolnego. Prowadzone działania na rzecz nauczania niesegregacyjnego (integracyjnego lub – według współczesnych założeń – włączającego) zakładają włączenie również dzieci chorych do nauczania w szkołach ogólnodostępnych. W dalszym ciągu jednak wielu uczniów przewlekle chorych kształci się w domu (nauczanie indywidualne). Powszechnie wiadomo, że jest to forma niedoskonała i z żalem należy zaznaczyć, że w chwili wchodzenia w życie reformy oświaty dotyczącej m.in. uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi nie dokonano istotnych zmian w tym zakresie. W latach 2008–2009 został powołany przez Ministra Edukacji Narodowej zespół do spraw specjalnych potrzeb edukacyjnych, którego celem było opracowanie koncepcji kształcenia specjalnego, w tym również dla dzieci przewlekle chorych. Jednak pomimo wielu głosów ze strony środowiska pedagogicznego oraz medycznego nie udało się wprowadzić istotnych zmian w tym obszarze. Również rozporządzenie dotyczące organizacji nauczania indywidualnego, które pojawiło się w 2008 roku, okazało się w większości kopią rozwiązań już stosowanych. Optymistycznie można założyć, że nowa koncepcja pomocy psychologiczno- -pedagogicznej, która będzie realizowana w placówkach oświatowych od 2011 roku (w szkołach podstawowych obligatoryjnie od 2012 roku), faktycznie przybliży wsparcie każdemu dziecku ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Jednak nadal pozostaje pytanie o to, jaką pomoc uzyska dziecko pozostające w systemie edukacji, a de facto na jego marginesie, jakim niewątpliwie jest forma nauczania indywidualnego, realizowanego w miejscu pobytu dziecka. Pytanie to wydaje się tym bardziej zasadne, im bardziej świadomi jesteśmy problemów związanych z funkcjonowaniem ucznia w warunkach edukacji izolowanej. Poniżej, w formie schematycznej, przedstawiam funkcjonowanie dziecka chorego pozostającego w domu. Założenia i teorie dotyczące wpływów i efektów nauczania indywidualnego były podstawą do zaplanowania badań, których cel stanowiło określenie wyników takiego realizowania obowiązku szkolnego przez dzieci w młodszym wieku szkolnym, pozostających w domu przez cały okres wczesnej edukacji. Schemat 1. Dziecko przewlekle chore w nauczaniu indywidualnym Źródło: opracowanie własne. Książka Dydaktyczne i pozadydaktyczne uwarunkowania efektów nauczania indywidualnego dzieci przewlekle chorych (z badań uczniów klas III szkół podstawowych) jest próbą ukazania problemów dotyczących kształcenia tej grupy uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Stąd w pierwszej części książki zawarto koncepcje choroby w odniesieniu do jej wpływu na funkcjonowanie człowieka oraz strategię radzenia sobie z nimi. Zwrócono również uwagę na psychologiczne następstwa choroby w kontekście potrzeby projektowania działań terapeutycznych wspomagających rozwój i funkcjonowanie psychospołeczne dziecka. Opisano tu uwarunkowania związane ze środowiskiem rodzinnym, które w sytuacji nauczania indywidualnego często pozostaje głównym źródłem doświadczeń socjalizacyjnych i edukacyjnych, oraz uwarunkowania związane ze środowiskiem pozarodzinnym, ze szczególnym uwzględnieniem grup rówieśniczych, formalnych i nieformalnych. Centralnym punktem zainteresowania był rozwój kompetencji społecznych ucznia, który w sytuacji izolacji edukacyjnej, w tym rówieśniczej, może ulegać zaburzeniom. Uwzględniając fakt, że nauczanie indywidualne jest specyficzną formą kształcenia oferowanego ściśle określonej grupie uczniów, warto zadać pytanie o jego efektywność. Z jednej strony należy wziąć pod uwagę, że zaplanowano działania edukacyjne gwarantujące realizację obowiązku nauczania również dzieciom przewlekle chorym, które czasowo bądź długotrwale muszą pozostawać poza szkołą, z drugiej zaś należy poszukiwać optymalnych rozwiązań w tym zakresie. Podejmowane w niniejszej książce rozważania są próbą zaprezentowania skuteczności działań podejmowanych dotychczas w tym obszarze. Punktem odniesienia uczyniono tu efektywność kształcenia dzieci w młodszym wieku szkolnym, przyjmując, że jest to z jednej strony podstawa do dalszej edukacji, z drugiej zaś że specyfika procesu nauczania – uczenia się na tym etapie jest najbardziej zbliżona do założeń nauczania indywidualnego. Zarówno w szkole, jak i w nauczaniu indywidualnym za edukację dziecka odpowiada jeden nauczyciel, który integruje treści kształcenia i indywidualnie projektuje działania dydaktyczne, co może być pewnym ułatwieniem w przypadku ograniczonego czasowo kontaktu z dzieckiem przewlekle chorym. Z tego powodu skupiono się jedynie na podstawach teoretycznych i organizacyjnych edukacji wczesnoszkolnej. Mając na uwadze zmieniające się w ostatnich latach przepisy prawa oświatowego, omówiono w kolejnych rozdziałach umiejscowienie dziecka przewlekle chorego w różnych formach kształcenia, takich jak: nauczanie w szkole szpitalnej, nauczanie w szkole ogólnodostępnej (w tym w oddziałach integracyjnych[2]) i nauczanie indywidualne w domu. To ostatnie poddano ocenie pod względem zarówno poziomu wiadomości i umiejętności z zakresu edukacji polonistycznej i matematycznej dzieci nauczanych indywidualnie, jak i poziomu ich zachowania przystosowawczego. Wybór dwóch kluczowych obszarów edukacji wczesno- szkolnej (polonistycznej i matematycznej) podyktowany był analizą podstaw programowych z tego poziomu kształcenia. Wprowadzanie zmian w sferze kształcenia specjalnego w polskim systemie edukacyjnym, związanych m.in. z bardzo jednoznacznym wskazaniem miejsca dla dziecka przewlekle chorego w szkole ogólnodostępnej, prowokuje do ponownego poszukiwania odpowiedzi na pytania dotyczące tego, jakiego wsparcia, gdzie i kto powinien im udzielać, tak aby obok realizacji celów dydaktycznych nie pominięto działań terapeutycznych. Mam nadzieję, że prezentowane w niniejszej publikacji rozważania okażą się przydatne pedagogom specjalnym, psychologom, pracownikom służb zdrowotnych i socjalnych oraz nauczycielom, którzy w swoich badaniach i działaniach praktycznych podejmują problematykę kształcenia i wspomagania rozwoju dziecka przewlekle chorego. Mogą one być również wykorzystywane przez edukatorów domowych, wolontariuszy i pracowników organizacji pozarządowych wspomagających w swoich działaniach rodziny z dziećmi przewlekle chorymi. * W tym miejscu chciałam podziękować trzem najważniejszym osobom w moim życiu zawodowym, które od kilkunastu lat związane jest z problematyką kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Pierwszą z nich jest prof. zw. dr hab. , który wspierał mnie w realizacji poniższej koncepcji badawczej, drugą – prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski, który stworzył warunki do pracy naukowej, oparte na życzliwości, a zarazem stawianiu wymagań sprzyjających rozwojowi naukowemu. Trzecią osobą jest prof. dr hab. Iwona Chrzanowska, która potrafi zmotywować, wskazać kierunek działań i nieustannie przypominać o „wybranej drodze”. Jej nieocenione wsparcie merytoryczne przyczyniło się również do ostatecznego kształtu tej książki. Słowa podziękowania kieruję także do recenzenta, dr hab. Teresy Żółkowskiej, prof. US, za cenne uwagi, których uwzględnienie pomogło mi uniknąć wielu błędów. Sądzę, że ta książka nie ukazałaby się również bez wielu rozmów z cenionymi przeze mnie pedagogami specjalnymi z kilku ośrodków akademickich – dziękuję im za wsparcie i cenne rozmowy merytoryczne, i nie tylko. Jednak największe słowa podziękowania za wytrwałość i wsparcie należą się dwóm mężczyznom – mojemu Mężowi Sławkowi i Synowi Stasiowi. [1]  J. Doroszewska, Nauczyciel-wychowawca w zakładzie leczniczym, Wyd. PZWL, Warszawa 1963. [2]  Zgodnie z obowiązującymi rozporządzeniami MEN dziecko przewlekle chore może realizować obowiązek nauki w klasie integracyjnej na zasadzie opartej na jej ogólnodostępności dla uczniów bez orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego.