Paul Virilio

Swą karierę zaczynał jako architekt, urbanista i artysta. Po zakończeniu służby wojskowej w czasie wojny o niepodległość Algierii, podjął studia na Sorbonie z zakresu fenomenologii (pod kierunkiem M. Merleau-Ponty’ego), w ramach których interesował się przede wszystkim przestrzenią wojskową i organizacją terytorium. Brał udział w majowej rewolcie studenckiej w roku 1968, po czym został powołany przez studentów na stanowisko profesora architektury w l'École Spéciale d'Architecture, gdzie przez kilka lat pełnił funkcję dziekana ds. nauczania. Został również redaktorem prowadzącym słynnej kolekcji L'espace critique w wydawnictwie Galilée. W roku 1998 wycofał się z życia akademickiego. Jego ostatnie projekty obejmują m.in. współpracę z paryskimi organizacjami zajmującymi się problemem mieszkań dla bezdomnych oraz budowę pierwszego na świecie Muzeum Wypadku.