Paul Merson. Jak nie być profesjonalnym piłkarzem

Napisać o nim, że jest barwną postacią, to zdecydowane za mało.

Wygrał z Arsenalem mistrzostwo Anglii i Puchar UEFA, grał w reprezentacji m.in. na MŚ w 1998 r. Opisuje swoją sportową karierę w Arsenalu, Aston Villi, Portsmouth, pokazuje od kulis brytyjski futbol: słynnych trenerów (Wenger, Taylor, George Graham, Bobby Robson) i całą plejadę słynnych piłkarzy, z którymi lub przeciw którym grał. Kariera Mersona przypada także na koniec pewnej epoki w zawodowym futbolu. Pojawiają się menedżerowie wprowadzający do treningu całkowicie nowe reguły, wymuszający na piłkarzach kontrole diety, rezygnacje z imprez w klubowych autokarach wracających z meczów, czyli wszystko to, co jest już codziennością w dzisiejszym zawodowym sporcie.

Strona sportowa to jedna część opowieści. Druga to walka Mersona z jego demonami: alkoholem, hazardem i narkotykami. Jak sam wylicza, przepuścił u bukmacherów 8 milionów funtów. Twierdzi, że z narkotykami (a kokainę spożywał w ilościach hurtowych) skończył, po odwyku do alkoholu zdarzyło mu się wracać, hazard uprawia – jak sam mówi – w sposób kontrolowany... Opisuje, jak działały te trzy nawzajem napędzające się uzależnienia, jak udawało mu się funkcjonować w sporcie na najwyższym poziomie, będąc non stop na bani albo na kacu, albo naćpanym. Pisze potoczystym językiem, z mnóstwem barwnych anegdot – w wielu momentach można się zaśmiewać do łez, bo facet ma zmysł do opisywania swego pokręconego życia w przezabawny sposób, niepozbawiony pikantnych szczegółów.