Paryż nigdy nie ma końca

Autor wraca pamięcią do Paryża lat siedemdziesiątych XX w., gdzie pisze swoją pierwszą powieść. Tam obraca się wśród artystycznej bohemy, korzystając z dyskretnej opieki Marguerite Duras, i zachłystuje się wolnością nieznaną w prowincjonalnej i konserwatywnej Hiszpanii końca dyktatury generała Franco.

To zręczne, pełne ironicznego dystansu wobec samego siebie i okraszone dziesiątkami zabawnych anegdot połączenie fikcji literackiej, eseju i wątków autobiograficznych.