Oto idzie Mesjasz!

Bohaterowie są repatriantami, którzy znaleźli się w izraelskim wielokulturowym tyglu, lecz czują w nim właściwą emigrantom obcość. Tworzą odrębną kulturowo (i językowo) społeczność i wszyscy razem, pomagając sobie nawzajem, próbują zmierzyć się z problematyczną asymilacją. To co najbardziej szokuje przybyszów, to panująca w każdej dziedzinie życia atmosfera oczekiwania, poczynając od oczekiwania na przyjście Mesjasza (na kartach powieści co chwila pojawiają się kolejni samozwańczy mesjasze) aż po oczekiwanie na „lepsze czasy” w stosunkach z Palestyńczykami i... na śmierć z rąk arabskich terrorystów. Oczekiwanie wpisane jest głęboko w kulturę i religię Izraela, w życie codzienne i politykę, a nawet w przyrodę, oczekującą deszczu.

Pisarka celnie obserwuje życie codzienne sowieckich repatriantów – bo sama jest jednym z nich, doskonale zna to środowisko i jego doświadczenia – bo to jej środowisko i jej doświadczenia, jej rodziny, przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych. Postaci tej powieści mają swoje prototypy w rzeczywistości pozaliterackiej, a opisane wydarzenia – odpowiedniki w realnym świecie.